Babka zwyczajna jest starą ludową rośliną leczniczą. W Chinach zbierano w celach leczniczych jej liście i nasiona przed ponad 3000 lat. W chińskim lecznictwie ludowym stosowano nasiona babki zwyczajnej jako środek wykrztuśny, moczopędny i leczący bezpłodność. Starożytna grecka i rzymska medycyna zalecały nasiona przy czerwonce. Lekarze perscy i arabscy zaczęli stosować babkę w X w. W rosyjskim lecznictwie ludowym leczono nasionami babki zawierającymi dużo śluzu stany zapalne żołądka i jelit oraz zaparcia. Liście zalecano przy ostrym zapaleniu oskrzeli, skaleczeniach, ropniach, urazach, oparzeniach, nocnym moczeniu się, bólach zębów (płukanie odwarem lub przykładanie nalewki do zęba).
Sproszkowane nasiona stosuje się przy przewlekłych biegunkach, nieżytach jelit i czerwonce. Sok działa przeciwbólowe i przeciwzapalnie przy użądleniu pszczół, os i trzmieli.
Wysuszone liście babki zwyczajnej (zawierają glikozydy, aukubinę i rinantynę, śluz, flawonoidy, karoten, witaminę C, gorycze i garbniki) w postaci naparu stosuje medycyna naukowa jako środek wykrztuśny. Mieszankę soków ze świeżych liści babki zwyczajnej i z ziela babki płesznika przepisuje się przy