Łuszczyca to przewlekła choroba skóry, która ma charakter nawrotowy. Istnieje wiele różnych odmian tego schorzenia. Łączącym je objawem jest zwiększona proliferacja, czyli rozrost naskórka prowadzący do złuszczania się wykwitów grudkowych. Łuszczyca może zajmować ograniczone okolice ciała lub w ciężkich przypadkach pokrywać całą skórę i stawy, prowadząc do kalectwa.

Łuszczyca jest chorobą występującą na całym świecie. Największy odsetek zachorowań występuje w krajach rozwiniętych – w Europie i USA obejmuje około 2% populacji. Wśród przyczyn występowania tego schorzenia wymienia się tryb życia, a także podłoże genetyczne. Wyróżniamy dwa typy łuszczycy. Pierwszy z nich jest związany z dziedziczeniem autosomalnym dominującym i rozpoczyna się najczęściej w młodym wieku – przed 40. rokiem życia. Natomiast drugi typ łuszczycy rozwija się na ogół dopiero pomiędzy 50. a 70. rokiem życia (źródło: dermatologia.mp.pl/choroby/chorobyskory/74363,luszczyca).

 

Łuszczyca – objawy

Podstawowym objawem łuszczycy są wykwity skórne, które stopniowo przybierają postać festonosowatych. W pierwszym etapie choroby zmiany pojawiają się na powierzchniach wyprostowanych, tj. prostowniki kończyn, kolana, pośladki i okolice kości krzyżowej. Następnie mogą ujawnić się na skórze głowy, twarzy, stopach dłoniach.

Wczesne postacie łuszczycy, pojawiające się pod postacią drobnych grudek, mogą występować na rozległych przestrzeniach skóry po przebytych infekcjach. Zmiany w pełni rozwinięte są dużo większe i mogą przybierać rozmiar kilku centymetrów, tworząc tzw. obrączki (blaszki łuszczycowe). Dodatkowo w tej chorobie występuje tzw. objaw Koebnera, który polega na tworzeniu się zmian łuszczycowych wzdłuż linii zadrapania naskórka. Umiejscowienie zmian łuszczycowych może być różne – pojawiają się w okolicy łokci, kolan oraz owłosionej skóry głowy.

Ogniska tej choroby mogą utrzymywać się przez wiele lat i być jedynym objawem schorzenia. Łuszczyca skóry głowy charakteryzuje się zlewnymi ogniskami z grubo nawarstwionymi łuskami. Włosy nie ulegają na ogół zmianom chorobowym, jednak w miejscach zakażonych może dojść do wyłysienia.

 

Łuszczyca – leczenie

W celu zdiagnozowania łuszczycy należy udać się do dermatologa. Można to zrobić w ramach NFZ lub korzystając z prywatnej służby zdrowia (np. w przychodni iMed24). Po wywiadzie oraz obejrzeniu zmian chorobowych lekarz zaleci odpowiednią terapię. Aby zwalczyć objawy choroby, stosuje się dwa rodzaje pomocy: zewnętrzną i wewnętrzną. Celem leczenia zewnętrznego jest złuszczenie łusek oraz zahamowanie nadmiernej proliferacji naskórka. Wtedy zalecane są maści zawierające kwas salicylowy w stężeniu 5-10% lub witaminy A i D3 oraz antralina i kortykosteroidy. W celu wewnętrznego zahamowania choroby podaje się pacjentowi antybiotyki oraz leki biologiczne, wpływające na układ immunologiczny. W leczeniu ogólnym stosuje się również fototerapię i fotochemioterapię.

Łuszczyca jest chorobą przewlekła, a jej przebieg często wiąże się z okresami remisji oraz zaostrzeniem zmian skórnych. W okresie remisji wskazane jest unikanie czynników sprzyjających zaostrzeniu się choroby, np. przeziębień, niektórych leków, palenia papierosów, a także należy dbać o skórę za pomocą odpowiednich emolientów. Łuszczyca to uciążliwa dolegliwość, z którą warto rozpocząć walkę już przy pierwszych jej objawach.